Laatste dagen....

Zaterdag ochtend zijn we 3 uur lang op safari gegaan. Omdat het gras heel hoog is momenteel door het regenseizoen, was het lastig om de olifanten te zien. We zagen geregeld verse sporen van buffelo's en olifanten maar helaas op apen, antilopen, bush pigs en een slang na, geen olifanten gezien. We zijn nog langs een dorpje gereden waar de oudste moskee van West- Afrika staat en we kregen een rondleidig door het dorp. Het was vandaag extreem warm met een luchtvochtigheid van 95%. Heel veel energie om iets anders te doen hadden we dan ook niet.
De rest van de dag bij het hotel gezeten waar je een mooi uitzicht had op de safari. Hier kwam gelukkig wel een olifant een frisse duik nemen en konden we zien hoe de olifant zich aan het badderen was.
Een Nigeriaans meisje ontmoet die stage liep als onderwijzeres in het dorp en hier mee gekletst. Ze ging naar huis en kwam uur later terug met een cadeautje voor ons. Ze had een ketting met bijpassende oorbellen gemaakt, dat was wel heel lief.

Zondag ochtend zijn we weer om 6.00 uur vertrokken richting het zuiden. Onderweg stopt bij het geboortedorp van onze chauffeur en zijn 91 jarige moeder ontmoet. We hebben haar zeep en drink ( energie) poeder gegeven. 12 uur later kwamen we weer aan in Senya Beraku.
we besloten niet meer naar de kinderen te gaan maar op tijd naar bed te gaan zodat we in de ochtend weer genoeg energie zouden hebben. Ik stond in mijn slaapkamer en zag vanuit het raam dat 1 van de huismoeders de gehandicapte Yaw met een handdoek stond te slaan. Hij krijsde zo hard dat ik naar buiten ben gehold. Ze was gelukkig al gestopt en we hebben de kindjes getroost.
Maandag ochtend heb ik de huismoeder duidelijk laten merken dat ik heel boos was. Ik heb haar niet gegroet en ben haar straal voorbij gelopen. Even later kwam ze naar me toe en vroeg wat er was. Ik heb gezegd dat ik heel boos ben dat ze een gehandicapt jongetje zomaar met een handddoek staat te meppen. Ze reageerde verbaasd en zei niet te weten dat hij gehandicapt is!! Dit verbaasde ons enorm , aangezien iedereen kon zien dat hij lichamelijk en geestelijk niet in orde is. Ik heb haar stevig toegesproken en uitgelegd dat ze ermee moet stoppen hem non stop te slaan. Ze beloofde er mee te stoppen.
De rest van de week heeft ze hem niet meer geslagen en kwam ze geregeld naar me toe met een lach en zei trots dat ze hem al de hele dag niet had aangeraakt. Beetje vreemd maar het lijkt dat ze het begrijpt.

Ondertussen zijn ze hard aan het werk om het gebouw voor de toiletten te bouwen. door het regenseizoen gaat het niet lukken om alles op tijd af te hebben. Wel zijn bijna alle materialen al ingeslagen en zijn ze de hele dag bezig om het nog zo ver mogelijk af te krijgen. Ik krijg van de andere vrijwilligers de foto' s zodra het allemaal af is.
Dinsdag ochtend zijn de mannen voor de speeltuin gekomen. De glijbaan is gemaakt, er zijn 2 schommels gemaakt en alles is weer geverfd. 65 kinderen stonden om de mannen heen om te kijken hoe alles gemaakt werd, de kids zijn erg blij dat ze weer kunnen schommelen!

Helaas is er deze week ook iets vervelends gebeurd.
Toen wij zondag avond terug kwamen van ons weekeindje Mole park waren alle kinderen verdrietig en riepen dat mijn grote vriendin Abena weg was. Haar broertjes waren er nog wel en waren aan het huilen. Ik ben het gaan navragen bij de huismoeders en die zeiden dat ze paar dagen weg was maar weer terug zou komen. De andere dag hoorden we steeds vreemdere verhalen dus ik ben verhaal gaan halen bij de sociaal werkers. Die zeiden dat ze niets mochten zeggen en dat ze het gingen overleggen met Grace, die het weeshuis begeleid.
Nog geen 5 minuten later kwam ze me opzoeken en na er lang om heen draaien en doorvragen kwam het verhaal er eindelijk uit. Ze was betrapt met een oudere man die in de bakkerij werkt. Daarna moest ze onmiddelijk het weeshuis verlaten en de man is ontslagen.
Stom verbaasd hoorden we het verhaal aan. Abena is 11 jaar en de man zou beweerd hebben dat Abena hem verleidde. Ze willen niet aannemen hier dat alle feiten erna wijzen dat ze verkracht is.
Ze zeggen dat ze "behekst" is omdat ze zulke gevoelens heeft en ze het vaker doet. Zolang ze niet " beter" wordt mag ze niet terugkomen. Niemand weet waar ze n precies is. We zijn er allemaal enorm mee bezig en proberen iedereen over te halen haar terug te nemen en uit te leggen dat dit een achterlijke situatie is. Helaas is onze cultuur dan wel heel anders...

Dinsdag middag hebben we pannenkoeken gebakken voor de kinderen met choclade pasta. We wilden dit woensdag voor onze goodbye party doen maar op woensdag mag er hier in het dorp niet gebakken worden. Enorm warm om de pannenkoeken te bakken op een vuurtje maar de kinderen waren er heel blij mee!
Woensdag middag hebben we yogurt ijsjes en flesjes drinken getrakteerd. De kinderen zijn geen suikers gewend en nadat alles op was leken het wel 65 stuiterballen. De kinderen vinden het heel erg dat we weggaan. Ze vragen de hele dag door of we echt weggaan en zeggen dan dat ze ons enorm gaan missen en we niet weg mogen. Ik heb een paar hele lieve brieven gekregen van de kinderen en zelfgemaakte armbanden. Heel lief!♡

Op onze laatste avond werd 1 van de grotere meiden hard geslagen met een stok door de sociaal werkers. De sociaal werkers liggen hier de hele dag op bed, kijken ons arrogant aan, doen niets met de kinderen en raken ze niet eens aan en zoals we van de kinderen hoorden, slaat de vrouwelijke sociaal werker ( jong meisje) de kinderen heel hard als wij niet in de buurt zijn. Ze negeert ons totaal.
Morgen ochtend gaan we met aantal vrijwilligers praten met Grace en Felicia hierover. We gaan ze waarschuwen dat ze moeten stoppen met dit gedrag. Tevens gaan we proberen of de vrouwelijke sociaal werker ontslagen kan worden want het is de grootste bitch ever!
We zijn het kots beu hoe de kinderen hier behandeld worden en hopelijk kunnen we dit morgen duidelijk maken.

Laatste uurjes nu....
we vertrekken morgen om 14.00 uur naar het vliegveld en komen vrijdag ochtend weer aan in Nederland....

Tot dan!!